Moorers reis naar de top van het boksen begon in Brooklyn, maar hij groeide op in Pittsburgh. Na een solide amateurloopbaan werd hij prof in 1988 en maakte snel naam. Hij veroverde datzelfde jaar de eerste WBO wereldtitel licht zwaargewicht en hield deze twee jaar vast door alle negen uitdagers die op zijn pad kwamen te verslaan.
De linkshandige promoveerde toen naar zwaargewicht en schreef geschiedenis. Hij werd de eerste linkshandige kampioen zwaargewicht toen hij Bert Cooper versloeg voor de WBO-titel. Maar zijn grootste overwinning kwam in 1994 toen hij Evander Holyfield versloeg in een nipt gevecht om de verenigde kampioen zwaargewicht te worden.
Moorers heerschappij aan de top was van korte duur. Later dat jaar kwam hij een 45-jarige George Foreman tegen. Ondanks dat hij voor stond op de scorekaarten, werd Moorer in de tiende ronde geraakt door een grote rechterhand en kon hij de telling niet doorstaan. Foreman werd met 45 jaar en 360 dagen de oudste zwaargewichtkampioen ooit.
Twee jaar later won Moorer de IBF zwaargewicht gordel van Axel Schulz in Duitsland en verdedigde deze twee keer. Maar toen hij Holyfield in 1996 weer ontmoette, ging het niet zoals hij wilde. Holyfield stopte hem in de achtste ronde nadat hij hem vijf keer had neergeslagen.
Toen Moorer werd gevraagd naar zijn moeilijkste tegenstander, aarzelde hij niet. Hij vertelde het aan The Ring Magazine:
"Ik heb het gevoel dat Evander de beste was waarmee ik te maken heb gehad, omdat hij altijd op zijn hoogtepunt was. Als je op je hoogtepunt bent, ben je altijd klaar voor alles en iedereen die je voorgeschoteld krijgt. Evander was er altijd klaar voor."
Moorer voegde eraan toe:
"Ik heb het gevoel dat hij de beste zou moeten zijn tegen wie ik gevochten heb, omdat hij zichzelf altijd in de best mogelijke vorm zou brengen voor elk gevecht. Hij was altijd die man. Als hij je de eerste keer niet versloeg, versloeg hij je de tweede keer wel."
Holyfield's carrière bevestigde Moorer's woorden. Hij vocht tegen de beste boksers, waaronder Riddick Bowe, Mike Tyson, Lennox Lewis, James Toney en George Foreman. Hij bleef vechten tot 2011, waarmee hij het soort toewijding liet zien waar Moorer het over had.
Moorer's lof voor Holyfield spreekt boekdelen, zeker gezien de andere grote namen waarmee hij in zijn carrière te maken kreeg. Het is een bewijs van Holyfield's consistentie en bereidheid waardoor hij in Moorer's ogen de beste was die hij ooit in de ring had gezien.